Η άλλη μέρα...μια άσπρη μέρα.

Καλημέρα ΑΘΗΝΑ.
Από τη νύφη του Θερμαϊκού στη νύφη του Σαρωνικού!

Και τι νύφη... στα ολόλευκα.

Στο δρόμο της επιστροφής...

Η αναχώρηση είναι για τις 10 το πρωί.

Στις 8 και μισή αρκετά παιδιά παίρνουν το πρωινό τους. Φαίνονται κουρασμένα, αλλά δεν το βάζουν κάτω.

Ο οδηγός στην ώρα του. Τα παιδιά επίσης. Τακτοποιούνται τελευταίες εκκρεμότητες στη ρεσεψιόν. Τηλέφωνο στη ρεσεψιόν από την υπηρεσία καθαριότητας του ξενοδοχείου. Στο δωμάτιο ... έχει ξεχαστεί ένα τάβλι!

Ο ήλιος έχει βγει, αλλά ο βαρδάρης ξυρίζει. Η βραδινή καταιγίδα έχει αφήσει σημάδια.

Αποχαιρετούμε την πόλη που μας φιλοξένησε απλόχερα τέσσερεις μέρες.

Το κέντρο προς τη δυτική έξοδο ως συνήθως με κίνηση. Δεν βιαζόμαστε. Το πρόγραμμά μας καλά οργανωμένο.

Σίνδος, λαχαναγορά, στροφή προς Βεργίνα (πήγαμε, πήγαμε), στάση στον Πλαταμώνα.

Κίνηση σταθερά προς νότο, Τέμπη, Πηνειός, Λάρισα (άλλη φορά), αριστερά για Βόλο, Μαλιακός, Στυλίδα, στάση στο εστιατόριο "Μακεδονία" για φαΐ.

Είμαστε γουρλήδες. Από πίσω μας άλλα τρία πούλμαν με μαθητές.

Αχ αυτές οι τουαλέτες. Είμαστε και τουριστική χώρα!

Συνεχίζουμε. Υπάρχει αδημονία στην ατμόσφαιρα. "Πότε θα φτάσουμε κύριε;"

Διόδια, συνέχεια διόδια. Νισάφι.

Τελευταία στάση. Σταθμός Πλάζα. Ένας καφές ότι πρέπει τώρα. Φεύγουμε. Ο μισός καφές στα σκουπίδια. Απέναντι στο νόμο του οδηγού "όχι καφέδες στο αυτοκίνητο" όλοι είμαστε ίσοι!

Η είσοδος της Αθήνας με πολύ κίνηση. Ο Αποστόλης προτείνει από την Αττική οδό. Σωστή κίνηση.

6 και είκοσι, ΦΤΑΣΑΜΕ. Ήδη περιμένουν αρκετοί γονείς. Σε πέντε λεπτά έχουν φύγει όλοι, πλην ενός. Σε λίγο ακολουθεί κι αυτός. Το κρύο είναι δριμύ. Ο γιος μου αργεί.

Οι σκέψεις καταιγίδα.

Ευχαριστώ Αποστόλη. Ευχαριστώ Έφη. Ευχαριστώ παιδιά. Ευχαριστώ Μιχάλη. Ευχαριστώ Αλέξη.

Η ζωή συνεχίζεται. ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Η βραδιά του αποχαιρετισμού...

10 και μισή το ραντεβού, ως συνήθως στο φουαγιέ του ξενοδοχείου. Η προετοιμασία έχει ξεκινήσει από νωρίς. Είναι η τελευταία νυχτερινή έξοδος-έφοδος απόψε. Προορισμός ένα ρεμπετάδικο απέναντι από το Παπάφειο, στο Ουράνιο τόξο. Μας το σύστησε ο Κώστας, παλιός μαθητής στο σχολείο μας, φοιτητής πλέον στη Θεσσαλονίκη.

Τρία-τέσσερα παιδιά δυσανασχετούν, δεν θέλουν να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους. Τους υπενθυμίζουμε ότι η εκδρομή είναι σχολική και η ομαδική έξοδος αφορά το σύνολο των παιδιών που δεν έχουν πρόβλημα υγείας. Ακολουθούν(;).

Στο μαγαζί μάς περιμένουν. Το σερβίρισμα γίνεται γρήγορα. Επισήμανση για το ποτό. Στην τιμή περιλαμβάνεται ένα κιλό κρασί ανά τέσσερα παιδιά. Τους επισημαίνουμε ότι με ένα τέταρτο του κιλού κρασί, η τροχαία δίνει κλήση για υπέρβαση του ορίου αλκοόλ.

Λίγο μετά τις έντεκα η ορχήστρα ξεκινά με απαλούς ρυθμούς. Σιγά-σιγά οι ρυθμοί ζωηρεύουν.

Αναρωτιέμαι γιατί αρέσει στα παιδιά να ονομάζουν τέτοια μαγαζιά "ρεμπετάδικα", αφού σ' όλο το πρόγραμμα δεν παίχτηκε κανένα ρεμπέτικο, απλά καλή λαϊκή μουσική. Πιθανόν το "ρεμπέτικο" εξιτάρει τη φαντασία!

Στην πρώτη μισή ώρα από κάποια τραπέζια οι κρασοκανάτες έχουν αδειάσει και αντικαθίστανται από καινούριες. Τι θα γίνει τις δύο επόμενες ώρες;

Η εντολή στο μαγαζί κάθετη. Τέρμα το αλκοόλ.

Το κέφι, ο χορός, τα σφυρίγματα (αν είναι δυνατόν!) συνεχίζονται. Τα πρόσωπα όλων(σχεδόν) δείχνουν ευχαρίστηση.

Οι παρέες εναλλάσσονται στην πίστα που αποδεικνύεται μικρή! Η ορχήστρα ενθουσιάζεται κι αυτή. Η δουλειά τους αποδίδει.

Η ώρα 2 παρά τέταρτο, σήμα για αναχώρηση.

Το πούλμαν περιμένει δίπλα.

Ο καιρός έχει αλλάξει. Κρύος αέρας. Ο βαρδάρης δείχνει τα δόντια του.

Στο ξενοδοχείο ησυχία. Στον τέταρτο όροφο οι δύο άνδρες της ασφάλειας του ξενοδοχείου μάς υποδέχονται όπως κάθε βράδι!

Καληνύχτα παιδιά. Ξεκουραστείτε.

Καληνύχτα κύριε.

Στο Τεχνολογικό Μουσείο ΝΟΗΣΙΣ.

Το ραντεβού μας είναι για τις 2 παρά τέταρτο. Η ξενάγηση είναι προγραμματισμένη για τις 2 και τέταρτο. Στις 1 και μισή είμαστε εκεί. Για όλους μας είναι πρωτόγνωρη εμπειρία. Αναρωτιόμαστε τι πρόκειται να δούμε. 16 μαθητές(-τριες) έχουν κλείσει θέση και για τον προσομοιωτή, να δούμε σε 3D και να «αισθανθούμε» την εξέλιξη του σύμπαντος κατά τη θεωρία big bang..
Ταμείο, εισιτήρια, συνεννοήσεις, έχουμε χρόνο να ξεκινήσουν όσοι θα πάνε στον προσομοιωτή. Ο οδηγός του πούλμαν αποφασίζει να έρθει μαζί μας. Είναι κάτι καινούριο και γι αυτόν.
Στον προσομοιωτή. Εισαγωγική προβολή διδιάστατης ταινίας για το θέμα μας. Συνεχίζουμε σε διπλανό χώρο. 6 τριθέσια καθίσματα. Κατεβαίνει μπροστά μας προστατευτική μπάρα. Φοράμε τα ειδικά γυαλιά για την 3D όραση. Ανάμεσα από τις σειρές των καθισμάτων τραβιούνται μηχανικά οι διάδρομοι. Αρχίζουμε να αιωρούμαστε και να στροβιλιζόμαστε ενώ προβάλλεται η ταινία. Ουράνια σώματα συγκρούονται, δημιουργούνται οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, οι δορυφόροι τους. Όλα αυτά γίνονται δίπλα μας, πάνω μας, γύρω μας. Δημιουργείται ζωή στους ωκεανούς. Να, προσπαθούμε να πιάσουμε το ψάρι που έρχεται καταπάνω μας. Ακόμη και οι τσούχτρες είναι συμπαθητικές, σού 'ρχεται να τις χαïδέψεις!
Απότομα τελειώνει. Τώρα που άρχισε να μας αρέσει πολύ, τέλειωσε. Κρίμα. Ήταν εξαιρετικό θέαμα, αλλά λίγο, ειδικά για τα επιπλέον χρήματα που πληρώνεις.

Έξω μας περιμένουν οι υπόλοιποι για να μπούμε στο μουσείο τεχνολογίας.

Μας χωρίζουν σε δύο ομάδες. Μπροστά μας μια θερμική κάμερα μας προβάλλει σε μεγάλη οθόνη.

Η μια ομάδα κινείται αριστερά στο Μουσείο Τεχνολογίας Μεταφορών, η άλλη δεξιά προς το εκθετήριο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας.

Το Μουσείο Τεχνολογίας Μεταφορών είναι γεμάτο με ιστορικά μοντέλα αυτοκινήτων. Μας υποδέχεται το μοναδικό μοντέλο που κατασκευάστηκε από τα Ναυπηγεία του Νεώριου στη Σύρο, με παραγγελία του εφοπλιστή Νίκου Γουλανδρή. Ένα βαρύ κατακόκκινο αμάξι, συνδυασμός μοντέλου πόλης και τζιπ που ποτέ δεν πήρε άδεια κυκλοφορίας.
Μπροστά μας το πιο παλιό και το πιο νέο από τα εκθέματα. Ένα TROYAN από τα τέλη του 19ου αιώνα. Ακριβώς δίπλα, ο ALETIS (ΑΛΗΤΗΣ!). Η ελαφριά, ανοιχτή κατασκευή της ΕΛΒΟ για τους Ολυμπιακούς του 2004. Ποτέ δεν κυκλοφόρησε.

Ανάμεσα στα διάφορα εκθέματα διακρίνουμε μοντέλα, το καθένα μοναδικό στο είδος του στην εποχή του.

Ένα FORD «T» των αρχών του 20ου αιώνα, το μοντέλο που έφερε επανάσταση στη μαζική παραγωγή αυτοκινήτων. Μια PORCHE 911, μια CADILLAC, ένα THUNTERBIRD, ένα SAAB του ΄58, μια CITROEN DS είναι μερικά από αυτά.
Από την άλλη πλευρά είναι η αίθουσα με τις κατασκευές από την αρχαία ελληνική τεχνολογία. Δεκάδες ξύλινες και σχοινένιες καλαίσθητες κατασκευές που δείχνουν σε μικρογραφία μικρές ή υπερμεγέθεις κατασκευές χρήσιμες σε ειρηνικές ή πολεμικές περιόδους.

Για τη σύνθλιψη του ελαιοκάρπου και την παραλαβή του λαδιού, την άντληση και μεταφορά υπόγειων νερών, υδραυλικά και αποχετευτικά συστήματα, μία ύδραυλις, το πρώτο πληκτροφόρο όργανο παραγωγής μουσικής, η πολιορκητική μηχανή του Δημητρίου, συσκευές μέτρησης του χρόνου, υπολογιστικές μηχανές όπως ο μηχανισμός των Αντικυθήρων, η πρώτη ουσιαστικά ατμομηχανή του Ήρωνα και τόσα άλλα!

Και ανάμεσα σε αυτές τις δύο αίθουσες, το Τεχνοπάρκο, ένας χώρος διάδρασης.

40 μηχανικές και ηλεκτρικές συνθέσεις που μας δίνουν την ευκαιρία να παίξουμε. Όλων τα πρόσωπα είναι φωτεινά. Όλοι δραστηριοποιούνται. Ο Αποστόλης πιάνει τη μια άκρη του πολύσπαστου και προκαλεί 4 μαθητές να τον τραβήξουν τραβώντας το σχοινί από την άλλη άκρη. Δεν τον καταφέρνουν! Ο Σπύρος προσπαθεί να ισορροπήσει την μπάλα με τον αέρα. Ο Κλέστι κάνει να ανάβουν όλες οι λάμπες τρέχοντας στον κύκλο του "hamster". Όλοι και όλες κάτι κάνουν. Δεν είναι απαραίτητο να ξέρουν Φυσική. Οι οδηγίες στο πάτωμα είναι σύντομες και σαφείς.

Όμως ακούγεται η φωνή της φύλακος. Το μουσείο πρέπει να κλείσει. Κανείς δεν κινείται προς την έξοδο. Προφανώς κανείς δεν θέλει να φύγει. Χρειάζεται να έρθει και ο δεύτερος φύλακας.

Τους ευχαριστούμε για τη χαρά του παιχνιδιού που μας έδωσαν. Είναι ευγενικοί. Μας διευκρινίζουν ότι αν έρθουμε σαβατοκύριακο μπορούμε να κάτσουμε από το πρωί μέχρι το βράδι.

Φαντάσου να βρισκόμαστε στη Βιλέτ στο Παρίσι ή στο Τεχνολογικό του Μονάχου.

Βγαίνουμε έξω, ο ήλιος μας στραβώνει. Είμαστε οι τελευταίοι που έχουμε μείνει. Παίρνουμε μια ανάσα, ανεβαίνουμε στο πούλμαν.

Η επιστροφή εύκολη. Τα παιδιά μπορούν να κατέβουν στην Αριστοτέλους για μια απογευματινή βόλτα. Ευχαρίστηση! Μέχρι την βραδινή έξοδο στο ρεμπετάδικο έχουμε αρκετές ώρες ακόμη.

Κουράγιο, ...4η μέρα. Ημέρα Πέμπτη.

Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Ήδη βρισκόμαστε στην τέταρτη μέρα της εκδρομής μας. Την προηγούμενη βδομάδα αναρωτιόμαστε, πότε επιτέλους θα έρθει η Δευτέρα να ξεκινήσουμε. Σήμερα είναι κι όλας Πέμπτη. Όμως πάλι φλυαρώ, ενώ η μέρα προβλέπεται πλούσια σε δράση.

Καλημερίζουμε τους σερβιτόρους στο πρωινό. Πρωί - βράδι, έχουμε πλέον γνωριστεί.

Το ραντεβού μας είναι για τις 10. Μετριόμαστε. Όλοι εδώ. Όμως κάποιος λείπει, ο ξεναγός που θα μας δείξει σήμερα την πόλη. Έρχεται. Έκπληξη. Δεν είναι ο, αλλά Η ξεναγός. Η Μαρία με το "ρο" το γαλλικό που γνωρίσαμε στη Βεργίνα. Εκλεκτή, γνωρίζει τη δουλειά της. Μας χαμογελάει, πειραζόμαστε. Ξεκινάμε.

Τα τείχη της πόλης, η αψίδα του Γαλέριου, από που το όνομα Θεσσαλονίκη, η ροτόντα, η παλιά πόλη που όμως δεν είναι η παλιά, ο πύργος του Τριγωνίου και στην ευθεία προς τη θάλασσα ο Λευκός Πύργος που δεν είναι τόσο λευκός και κάποτε ήταν κόκκινος (από το αίμα των Ελλήνων επαναστατών του Εμμανουήλ Παππά), το Γεντί (Επτά) Κουλέ (πύργιο), η Μελίνα και η προστασία της άνω πόλης, το Πανεπιστήμιο και οι 80000 φοιτητές του που συμμετέχουν στον τόνο της πόλης.

Ο Άγιος Δημήτριος, ο άγιος των ανθρώπων αυτής της πόλης. Μπαίνουμε στη μεγαλοπρεπή μα και πολύπαθη εκκλησία. Ένας νεαρός κάτι λέει. Η πιστή αντιδρά, "μη βρίζεις παιδί μου, ο άγιος είναι ζωντανός".

Ακολουθούμε τη Μαρία κατά βήμα. Αισθάνομαι ευχαριστημένος και δικαιωμένος. Πολλά τα σχολεία στο χώρο, αλλά μόνο ένα ακόμη με ξεναγό. Η λάρνακα με τα οστά του αγίου, η στέγη που φαίνεται ξύλινη αλλά είναι τσιμεντένια, σκαλοπάτια που οδηγούν στον υπόγειο χώρο που ήταν ρωμαïκά λουτρά, που έγιναν η πρώτη εκκλησία του αγίου γιατί εκεί μαρτύρησε ο μυροβλήτης άγιος.

Βγαίνουμε. Συνεχίζουμε για το αρχαιολογικό μουσείο. Διακρίνεται λίγη κούραση στα παιδιά. Δεν έχουν κοιμηθεί αρκετά. Όποιος(α) βαριέται μπορεί να κάτσει απέξω. Φαίνεται ότι η Μαρία έχει πιστούς. Την ακολουθούμε σχεδόν όλοι(ες).

Βλέπουμε ένα τμήμα του αρχαιολογικού μουσείου για την καθημερινή ζωή των Μακεδόνων στο σπίτι, στη δουλειά, στους χώρους μάθησης. Πολύ καλή δουλειά από τους αρχαιολόγους.

Έχει πάει σχεδόν 1 η ώρα. Βγαίνουμε έξω. Η συνέχεια είναι στο ραντεβού μας με την τεχνολογία στο "Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας ΝΟΗΣΙΣ".

Τετάρτη, 3η μέρα... (ή Ήταν ο Δαρβίνος θεολόγος;)

Σήμερα η μέρα προβλέπεται πιο χαλαρή. Είμαστε στη μέση της εκδρομής και έχουμε φροντίσει το πρόγραμμα να μην έχει πολλά πράγματα για να κινηθούμε με πιο χαλαρούς ρυθμούς.

Στις 9 οι περισσότεροι(-ες) έχουν ήδη πάρει το πρωινό τους.
9 και μισή είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Ο Μιχάλης, ο οδηγός μας, έχει παρκάρει το πούλμαν μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου.

Σημερινός προορισμός το σπήλαιο Πετραλώνων στη Χαλκιδική. Θα συναντηθούμε με τον ...αρχάνθρωπο.

Κινούμαστε προς νοτιοανατολικά. Η έξοδος της πόλης από αυτή την πλευρά δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα. Ο καιρός ήπιος. Ο ήλιος προσπαθεί να τρυπήσει και να διαλύσει το πούσι, αυτό όμως αντιστέκεται. Όμως για πόσο ακόμη;

10 και μισή. Φτάνουμε κάτω από το σπήλαιο λίγο νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα. Είμαστε οι πρώτοι ...πελάτες σήμερα. Ο ξεναγός θα είναι σίγουρα φρέσκος.
Εισιτήρια, οι πρώτες συννενοήσεις και την ξενάγηση στον εξωτερικό χώρο θα την κάνει ο, αν είναι δυνατόν, Άρης Πουλιανός. Ένας ζωντανός θρύλος πλέον, ο ανθρωπολόγος που εξερεύνησε αυτό το σπήλαιο και αποτελεί ακόμη την ψυχή αυτού του χώρου.

Έρχεται, ξεκινά την κουβέντα του με χιούμορ. Παρά τα 87 του χρόνια στέκεται καλά.

Είναι προφανές ότι υπάρχουν αντιπαλότητες, αφού ο Δαρβίνος είναι ¨ένας θεολόγος¨.
Υπερασπίζεται με πάθος ότι εδώ εμφανίστηκε και έζησε ο πρώτος άνθρωπος στη γη, αυτός που για πρώτη φορά στάθηκε όρθιος.

Συνεχίζουμε με το Νεκτάριο. Μας ξεναγεί στον εσωτερικό χώρο του σπηλαίου. 800 μέτρα μήκος το μέρος που είναι επισκέψιμο. Στεκόμαστε στην μεγάλη αίθουσα ¨Άρης Πουλιανός¨. Λίγα λόγια για τις ανασκαφές. Ο χώρος που βρέθηκε το κρανίο του αρχανθρώπου.

Επίσκεψη στο μουσείο. Οστά ζώων, εκμαγεία κρανίων, στρώσεις εδάφους και πάλι οστά, πολλά οστά. Από κοντά ο κ. Πουλιανός έτοιμος να εξηγήσει, να οδηγήσει όλους εμάς τους περίεργους στην κατανόηση όσων βλέπουμε, αλλά με ένα μόνιμο παράπονο και μια ελπίδα, το κρανίο του αρχανθρώπου να επιστρέψει εκεί που ανήκει, στον τόπο που βρέθηκε.

Πήγε 12 παρά τέταρτο, όλα τα παιδιά θέλουν να γυρίσουν το γρηγορότερο στη Θεσσαλονίκη για βόλτα.
Γυρνάμε στην πόλη. Οδηγίες. Στάση Αριστοτέλους. Ραντεβού στο βραδινό δείπνο του ξενοδοχείου. Όλοι κατεβαίνουν. Το βράδι έχει ΕΞΟΔΟ.

11 η ώρα η βραδινή συνάντηση. Μερικές κοπέλες δυσκολεύομαι να τις αναγνωρίσω! Τι νομίζετε, έχουμε και μεις δωδεκάποντες γόβες!!

Προορισμός: BOUTIQUE. Φτάνουμε. Η ώρα έχει πάει 12 παρά. Τα χρήματα μαζεμένα. Μπαίνουμε και τακτοποιούμαστε.

12 η ώρα. Ντάπα ντουπ, ντουπ ντουπ.

1 η ώρα. Ντάπα ντουπ, ντουπ ντουπ. Ντουπ ντουπ, ντάπα ντουπ.

2 ή ώρα. Ντάπα ντάπα, ντουπ ντουπ. Ντουπ ντουπ, ντουπ ντουπ, ντάπα ντουπ.

2 και μισή. Και τα πιο ωραία πράγματα έχουν ένα τέλος. Ακόμη και η διασκέδαση στη BOUOUOUOUOUOUTIQUE.

Ξενοδοχείο, ασανσέρ, δωμάτιο.

Καληνύχτα κύριε.

Καληνύχτα παιδιά.

2η μέρα... συνέχεια

Προορισμός τα Λουτρά Πόζαρ (Λουτρακίου). Λίγα χιλιόμετρα μετά την Αριδαία. Μπήκε στο πρόγραμμα καθυστερημένα. Το πρακτορείο εξεπλάγη ευχάριστα όταν το προτείναμε και το δέχθηκε αμέσως. 49 άτομα, όλο το πούλμαν, πάμε εκεί για πρώτη φορά.

Φτάνουμε γύρω στις 3. Η πρώτη έκπληξη, ένα χωριό γεμάτο ενοικιαζόμενα καταλύματα σε πολύ καλή κατάσταση. Στο τέλος του δρόμου η είσοδος του δημοτικού πάρκου με τις εγκαταστάσεις. Όλο πράσινο. Στα 300 μέτρα βλέπουμε τους ατμούς. Πλησιάζουμε, μια ευρύχωρη υπαίθρια πισίνα να ατμίζει και ένας καταρράκτης ζεστού νερού να ανανεώνει συνεχώς το νερό της πισίνας. Μερικοί τυχεροί με τα μαγιό τους είναι ήδη μέσα, σταθερά στους 37 0C. Δίπλα τρέχει το ποτάμι με… παγωμένο νερό.

Εικόνες καταπληκτικές. Ασφαλώς
και είχε δίκηο η φίλη η Αντιγόνη, που έρχεται χρόνια εδώ. Πρέπει να αναπληρώσω το χαμένο διάστημα σύντομα.

Τα παιδιά δείχνουν έκπληκτα. Κύριε, θα ξανάρθουμε με παρέα. Ασφαλώς και πρέπει να γίνει έτσι, κατ' επανάληψη!!

Ήδη η ώρα είναι 3 και μισή. Το στομάχι διαμαρτύρεται. Έχουμε όμως προβλέψει. Δίπλα ακριβώς μάς περιμένει μια άνετη παραδοσιακή ταβέρνα. Το λύκειο του Αγίου Δημητρίου μάς πρόλαβε και έχει ήδη στρωθεί στο φαΐ. Κανένα πρόβλημα. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία για όλους, ακόμη και αγριογούρουνο γνήσιο, αν πιστέψουμε το σερβιτόρο.

Το γεμάτο στομάχι μάς ηρεμεί και έρχονται ιδέες. Μήπως θα μπορούσαμε να κάτσουμε λίγο περισσότερο εδώ και να μεταθέσουμε τη βραδυνή διασκέδαση για την επομένη;

Το συζητάμε. Γιατί όχι. Έτσι κι αλλιώς η σημερινή μέρα είναι πολύ γεμάτη. Το συμφωνούμε.

Πήγε 5 και μισή, άρχισε να σκοτεινιάζει και να βγάζει ψύχρα. Το Καïμακτσαλάν στέκει από πάνω μας επιβλητικό. Φεύγουμε.

Αριδαία, Μαυροβούνι, Γιαννιτσά (7 μήνες εδώ δεν ξεχνιούνται), Αξιός στο δρόμο μας. Η Θεσσαλονίκη στο έμπα πάντα δύσκολη αυτή την ώρα.

Δίνονται οδηγίες για το υπόλοιπο της ημέρας.

7 και είκοσι πίσω στο ξενοδοχείο. Λίγο ξεκούραση.

9 η ώρα το φαγητό. Είναι πλούσιο, κανείς δεν έχει παράπονο. Τα γλυκά σήμερα είναι σοκολατένια.

Μια βόλτα μέχρι την Αριστοτέλους. Είναι στολισμένη με το καράβι, το δέντρο και τη φάτνη. Είναι σίγουρο, τα Χριστούγεννα έρχονται.

Στο στέκι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου μπροστά στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ βγάζουν εισιτήρια. Άλλοι.

Η βραδιά μάς φαίνεται πιο γλυκιά σήμερα, με λιγότερη υγρασία.

12 τα μεσάνυχτα είμαστε όλοι (σχεδόν) πίσω. 12 και δέκα μπαίνουν και οι τελευταίοι.

-Καλό βράδι παιδιά.

-Καληνύχτα κύριε.

2η μέρα...

Καλημέρα…
Ξεκίνημα της 2ης μέρας.
Μέρα με ελαφριά συννεφιά, αλλά είναι νωρίς ακόμη. Το δελτίο λέει για μια καλή μέρα. Όλοι το ευχόμαστε.
Το σερβίρισμα του πρωινού ξεκινάει στις 8 παρά τέταρτο. Μέχρι τις 8 και μισή πρέπει να έχουμε τελειώσει.
8 παρά πέντε στο εστιατόριο. Βλέπω καλά;! Τουλάχιστον 20 άτομα είναι ήδη σερβιρισμένα!
8 και δέκα, οι περισσότεροι ήδη τελειωμένοι και έξω. Η τριάδα, που είναι η τριάδα; Ειδοποιούνται, κατεβαίνουν, παίρνουν το πρωινό τους, ουφ πρόλαβαν.
9 παρά τέταρτο, όπως λέει το πρόγραμμα, ξεκινάμε.
Προορισμός Βεργίνα, οι αρχαίες Αιγές, παλαιά πρωτεύουσα του Μακεδονικού βασιλείου.
Είμαστε το πρώτο σχολείο που φεύγει. Να φτάσουμε νωρίς, το πρόγραμμα είναι πλούσιο σήμερα. Βέβαια, προηγούμενα οφείλουμε να περάσουμε το πρωινό μαρτύριο του μποτιλιαρίσματος της λεωφόρου Γεωργίου Α’. Μετά ελεύθερα. Άνετη κίνηση.
10 και μισή στη Βεργίνα. Πραγματικά είμαστε το πρώτο σχολείο που φτάνει. Οι ξεναγοί περιμένουν στην είσοδο. Ο δικός μας άνθρωπος, η κ. Μαρία, ξεχωρίζει με το ύψος της και βέβαια με το πολύ χαρακτηριστικό γαλλικό της «ρο»!
Η ξενάγηση ξεκινά στην είσοδο της στοάς που οδηγεί στο εσωτερικό της τούμπας-μουσείο. Πάνω από 40 ζευγάρια αφτιά και μάτια παρακολουθούν με προσοχή την ξεναγό μας. Οι Αιγές, ο ιερός νεκρόχωρος, ο Φίλιππος Β’, η Ολυμπιάδα, ο Αλέξανδρος διαπλέκονται με τις επιτοίχιες ζωγραφιές, τα αναθήματα, τις ασπίδες και τα χρυσά στεφάνια.
Μπαίνουμε μέσα. Πρώτα απ’ όλα, τιμή στον Μανόλη Ανδρόνικο, τον πεισματάρη αρχαιολόγο που, αυτός ο τυχερός, κατάφερε να κάνει τα οράματά του πραγματικότητα. Τι άλλο μπορεί να επιθυμήσει ένας ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ.
Μπροστά μας οι χρωματιστές επιτύμβιες στήλες. Παράμανος Μενάνδρου, Φιλώτας Ερρέβορος, Αντίγονος. Πάντα η ίδια συγκίνηση. Σήμερα, 2400 χρόνια περίπου μετά, εμείς οι ταπεινοί προσκυνητές αυτού του ιερού χώρου, μπορούμε να διαβάζουμε τα ονόματα που γράφονται εκεί ψηλά. Το ίδιο στο ιερό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο, αλλά και στην Ολυμπία, στη Δωδώνη, στον Ορχομενό, στον Παρθενώνα. Ποιοι άλλοι λαοί άραγε έχουν τη δυνατότητα αυτής της συνέχειας; Ο αρχαιολογικός χώρος-μουσείο σε υποβάλλει. Η σύλληψη της αρχιτεκτονικής ιδέας πρωτότυπη και ευφυής. Ογκώδεις κιβωτιόσχημοι τάφοι, περικνημίδες ανισοϋψείς, πανοπλίες με χρυσή επικάλυψη, ασπίδες, ελεφαντόδοντο, χρυσά στεφάνια, χρυσές λάρνακες, χρυσός, παντού χρυσός. Η κ. Μαρία ξέρει τη δουλειά της. Τουλάχιστον μισή ώρα την ακολουθούμε πιστά. Την ευχαριστούμε.
Και μετά φως, πολύ φως. Βγαίνουμε από το ημίφως της τούμπας και ο ήλιος μας ζαλίζει. Ανάσες καθαρού αέρα ή στριφτού τσιγάρου.

Έχει πάει κοντά 12 και η Έδεσσα είναι πάνω από μία ώρα δρόμος. Φύγαμε για τους καταρράκτες της Έδεσσας.

Η Έδεσσα μας υποδέχεται με ελαφριά συννεφιά. Το θέαμα των νερών μοναδικό. Πολύ νερό. Χειμαρρώδες, ασταμάτητο. Το κοιτώ. Με ζαλίζει! Οι φωτογραφικές μηχανές δουλεύουν ασταμάτητα. Ευτυχώς οι δίσκοι τους χωράνε εκατοντάδες φωτογραφίες. Χαρές, πειράγματα, γέλια, καφές, τοστ, κύριε που θα πάμε μετά. Φεύγουμε.

Προς τη Θεσσαλονίκη...

Επόμενη στάση Κορινός για μεσημεριανό. Πολύς κόσμος, τρία σχολεία, ευτυχώς δεν έχουμε κάποιο ραντεβού μετά! Πήγε 4 και μισή, φεύγουμε για τον βασικό προορισμό. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ.
Σουρουπώνει. Το έμπα της πόλης αδιάβατο. Κηφισίας σε παρόμοια ώρα, όμως καλύτερο, γιατί είναι της… Θεσσαλονίκης!
5 και μισή φαίνονται τα γράμματα MAKEDONIA PALACE, OLE-OLE.

6 παρά τέταρτο ο οδηγός μας κάνει μανούβρες παρκαρίσματος μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου. Βαλίτσες, «προσοχή στα πράγματά σας, στη συμπεριφορά σας», συγκέντρωση στο εστιατόριο. Όχι για φαγητό, αλλά για τις πρώτες οδηγίες από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Οι συνοδοί τώρα δικαιώνονται! Ούτε συνεννοημένοι να είμαστε με τον διευθυντή, παρόμοιες κουβέντες για ίδια πράγματα. Κλειδιά-κάρτες στο χέρι και επιτέλους στα δωμάτιά μας, 4ος όροφος. Οι πιο τυχεροί με θέα στη θάλασσα, οι άλλοι στη λεωφόρο.

8 και μισή ραντεβού στο εστιατόριο. Αυτά τα παιδιά δεν τα χορταίνεις με τίποτε, αλλά η καρυδόπιτα και το ραβανί αξίζουν και δεύτερη μερίδα!
Η πρώτη έξοδος. Συνεννόηση - βόλτα στην παραλιακή, μέχρι τις 11 όλοι και όλες για αναφορά στην υποδοχή του ξενοδοχείου.
Η παραλιακή έχει υγρασία, μερικοί ποδηλάτες κινούνται στο δρόμο τους. Συναντάμε μια μεγάλη παρέα κάτω από τον Λευκό(;) Πύργο. Είναι τα παιδιά μας.

Πίσω στο ξενοδοχείο. Άλλοι πάνε και άλλοι έρχονται. Την ώρα που εμείς μαζευόμαστε στην είσοδο, το 1ο του Αγίου Δημητρίου ετοιμάζεται για έξοδο. Δεν βλέπω κάποια ζήλεια στα μάτια των δικών μας παιδιών. Φεύγει ο Άγιος Δημήτριος, να σου ο Άλιμος. Η φούστα με μήκος αντιστρόφως ανάλογο της δωδεκάποντης γόβας!
Έχει πάει 11 και μισή πλέον. Σχεδόν όλοι(-ες) έχουν τραβηχτεί στον 4ο όροφο.

Κατεβαίνω στην υποδοχή. Ευκαιρία να συμπληρώσω το blog με φωτογραφίες. Συναντώ τον Στέλιο Κούλογλου, συμμαθητής από το 7ο Παγκρατίου, εκείνος στο κλασσικό, εγώ στο πρακτικό. Τα λέμε λίγο στο πόδι. Έχει έρθει για το Φεστιβάλ.
12 και μισή. Κάποια παιδιά είναι στο διάδρομο του ορόφου. Ήσυχη κατάσταση.
- Καληνύχτα.
- Καληνύχτα κύριε….

Ξεκινάμε

Ξεκινήσαμε… Δευτέρα πρωί, του Αγίου Νικολάου σήμερα, ξεκινάμε. 7 η ώρα το ραντεβού, στο σχολείο. 7 παρά τέταρτο, ήδη το σχολείο ανοιχτό, τα φώτα ανοιχτά. Ο αναπληρωτής διευθυντής κ. Νίκος Λέκκας έχει ξεκινήσει τη δουλειά του. Χρόνια πολλά Νίκο! Δύσκολα να περάσεις το πεζοδρόμιο μπροστά από το σχολείο. Μαθητές, γονείς, βαλίτσες όλοι και όλα περιμένουν την ώρα, την ώρα της αναχώρησης. Μέσα στο γραφείο ήδη έχει έρθει ο Αποστόλης, το σακβουαγιάζ αφημένο στο παγκάκι απέξω. Γνωριμία με τον συνοδό από το πρακτορείο, τον Αλέξη και τον οδηγό του πούλμαν τον Μιχάλη. Να και η Έφη. Είμαστε όλοι εδώ; Μετριόμαστε. Ναι, όλοι εδώ, 44μαθητές με 3 συνοδούς. Φύγαμε. Καλό ταξίδι. 1η στάση: 90ο χιλιόμετρο στην εθνική οδό. Ένα μισάωρο περίπου. Συναντάμε τον Κώστα Βλασσόπουλο του πρακτορείου με δύο πούλμαν από τον Άγιο Δημήτριο. Υπάρχει συνέπεια, φεύγουμε κανονικά. 2η στάση: 222 χιλιόμετρο. Σταματάμε για ένα τέταρτο. Ο καιρός είναι καταπληκτικός. Φοβάμαι να το λέμε συνέχεια, μήπως και τον ματιάσουμε!

Επόμενος σταθμός στο Δίον, την περιοχή που λατρευόταν ο Ολύμπιος Δίας. Φτάνουμε στις 2 παρά τέταρτο. Ο ξεναγός κ. Παπαδόπουλος ήδη μας περιμένει. Ο χρόνος μιας βιάζει. Όπως μας ενημερώνει ο ξεναγός, οι φύλακες έχουν λιγοστέψει και ο χώρος κλείνει οπωσδήποτε στις 3 το μεσημέρι. Έρχονται και άλλα σχολεία. Ακούω ένα μαθητή από τον Άλιμο να σχολιάζει, καθώς περνά δίπλα από την ομάδα μας που παρακολουθεί τον ξεναγό: «Ρε, αυτοί είναι οργανωμένοι, έχουν και ξεναγό». Από δίπλα κολλάει και ένα άλλο γκρουπ με ηλικιωμένους. Τους αρέσει φαίνεται η ξενάγηση και μας ακολουθούν. Ο ναός του Δία είναι τελευταία ανακάλυψη, μόλις το 2003. Τα ερείπια του ναού της Ίσιδος μας εντυπωσιάζουν. Τι δουλειά έχει μια αιγυπτιακή θεότητα στην καρδιά του Μακεδονικού βασιλείου; Ο ξεναγός είναι ο άνθρωπός μας. Μα βέβαια, επειδή οι Πτολεμαίοι (της Αιγύπτου) ήθελαν να κρατήσουν επαφή με τη μητέρα-πατρίδα, τη Μακεδονία. Η ώρα περνάει γρήγορα, αλλά τα ρωμαϊκά λουτρά έχουν πολύ ενδιαφέρον. Δεν είχαν μόνο ενδοδαπέδια θέρμανση, αλλά και ενδοτοίχεια! Ήταν φοβεροί αυτοί οι Ρωμαίοι, τουλάχιστον σε ότι είχε να κάνει με την καλοπέρασή τους! Πήγε ήδη 3 η ώρα. Χαιρετάμε το φύλακα της

εισόδου του αρχαιολογικού πάρκου, του μεγαλύτερου στο είδος του στην Ελλάδα και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Πεινάμε!

Καλά... πλάκα με κάμεις;

(Μια γνωριμία με την ... Αιώνια συμπρωτεύουσα, την Αληθινή Πρωτεύουσα, τη Βασιλεύουσα, τη Φραπεδούπολη, τη Νύφη του Θερμαϊκού, τη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, τέλος πάντων.Θεσσαλονίκη, η μόνη πόλη που γράφεται με δύο σίγμα, αλλά προφέρεται με δύο λάμδα).
Είναι η πρωτεύουσα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Φραπεδιάς. Θεωρείται η πόλη του λεγόμενου χαλαρά και του φραπέ η οποία αν και έχει δύο πανεπιστημιακά ιδρύματα όλοι νομίζουν ότι έχει ένα. Η πόλη (κράτος) που κυβερνάται (για λίγο ακόμα) από τον απόλυτο άρχοντα Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, τον επονομαζόμενο και φτερωτό γιατρό (για μας τους παλαιότερους).

Τυρόπιτα; Όχι, προτιμώ μπουγάτσα με τυρί! Και βέβαια, μπουγάτσα με κρέμα, μπουγάτσα με κιμά. Μπουγάτσα με καλαμάκι, όχι ακόμη!

Είπα καλαμάκι; Τι με λες καλέ! Σάντουιτς με χοιρινό, πίτα με ΓΥΡΟ, πιτόΓΥΡΟ.

Για πίτσα, στο Σάκη. Η καλύτερη πίτσα στην Θεσσαλονίκη πλούσια σε λιπαρά, σάλτσες, αλλαντικά, κασέρι και πιπεριά.

Ποικιλίες μπουγάτσας

Μπουγάτσα με τυρί (όλος ο υπόλοιπος κόσμος εκτός Θεσσαλονίκης την ξέρει απλά σαν τυρόπιτα)
Μπουγάτσα γύρο πίτα (δεν ταιριάζει με καλαμάκι στη Θεσσαλονίκη)
Μπουγάτσα με ζαμπόν
Μπουγάτσα με κρέας
Μπουγάτσα αναψυκτικό (αν την ζητήσεις με καλαμάκι)

Μπουγάτσα με γάλα
Μπουγάτσα με ΜΙLKO
Μπουγάτσα αμπουγάτσωτη
Μπουγάτσα σκέτη
Μπουγάτσα Light (Λάιτ)
Μπουγάτσα με κιμά
Μπουγάτσα με κόκα κόλα
Μπουγάτσα γεμιστή με μπουγάτσα
Μπουγάτσα με φραπέ
Μπουγάτσα Χριστουγεννιάτικη (περιέχει μείγμα μελομακάρονων και κουραμπιέδων)

Φιλλλλλαράκι, θέλλλλλλλλλλω μπουγάτσα χοιρινή = Πιάσε μια πίτα - γύρο (το λες όταν πεινάς).

Αθλητική ενημέρωση

(Μ)ΠΑΟΚ

Ο Δικέφαλος Μπεκρής το μυστικιστικό σήμα του ΜΠΑΟΚ.

"Ο MΠΑΟΚ είναι η μόνη ομάδα στον κόσμο που μπορεί να χάνει νικώντας και να νικάει χάνοντας!”
“..Ο ΜΠΑΟΚ είναι Θρησκεία και τα μυαλά στα μπλέντερ.”

ΑΡΗΣ:
“Εγώ δεν είμαι Αρειανός, είμαι αντιΠΑΟΚτσής. Δε με ενδιαφέρει τι κάνει η ομάδα μου αλλά θέλω να χάνει ο ΠΑΟΚ γιατί στον Super-3 μου λένε ότι είναι κακιά ομάδα” - Οπαδός του Άρη

“Όνειρό μου είναι να κάνω και εγώ ένα sold-out σαν τον ΠΑΟΚ, κάτι που έχω να κάνω πάνω από 20 χρόνια..” - Έτερος οπαδός του Άρη

“Γιατί ο Άρης έχει να πάρει 40 χρόνια κύπελο? : γιατί είναι μεγάλη ομάδα” - επίδοξο ανέκδοτο ανώνυμου για τον Άρη τον άτιτλο

Διασημότητες που γέννησε η πόλη

Δημοσθένης Λιακόπουλος. Πολυσπούδαχτος Διδάσκαλος Αστροφυσικής που διδάσκει για ούφο εξωγαλαξιακά ταξίδια κ.α

Αντώνης Ρέμος. Αφού όλλη η Σαλλόνικα έλλιωσε στο κλλάμα με τα τραγούδια του, αποφάσισε να λλιώσει και τους ντεμέκ κλλαψούρηδες Αθηναίους.

Κωστής Ραπτόπουλος. Τίποτε άλλο. Το όνομα είναι αρκετό.

(Τα στοιχεία προέρχονται από τη διάσημη ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΦΡΙΚΗΠΑΙΔΕΙΑ! Βέβαια, σύμφωνα με άλλους, αποτελούν κακόβουλα σχόλια άσπονδων φίλων της πόλης, που κατάγονται από τη γενιά των χαμουτζήδων του αθηνοκεντρικού κράτους!!)

Ξεκινήσαμε...

Σήμερα, Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010, παίρνω την πρωτοβουλία να δημιουργήσω αυτό το blog για να αποτελέσει το σημείο ενημέρωσης και πληροφόρησης όσων άμεσα ή έμμεσα εμπλέκονται στην πενθήμερη εκδρομή της Γ' Λυκείου του 1ου Γενικού Λυκείου Χαλανδρίου.

Έτσι, θα προσπαθώ με τη βοήθεια των μαθητών(-τριών) και των συναδέλφων καθηγητών να ανεβάζουμε υλικό από την καθημερινή δραστηριότητά μας, δηλαδή κείμενο και φωτογραφίες.

Είναι νομίζω ένας πρωτότυπος τρόπος (τουλάχιστον για το σχολείο μας) να ενημερώνουμε τους γονείς, τους φίλους, τους συναδέλφους και όσους(-ες) θέλουν να έχουν επικοινωνία με εμάς που συμμετέχουμε σ' αυτή την εκδρομή.

Μη ξεχνάμε ότι το διαδίκτυο μας δίνει τη δυνατότητα της διαδραστικότητας. Έτσι, όποιος(-α) επιθυμεί να στείλει "τα χαιρετίσματα" στο δικό του άνθρωπο μπορεί να το κάνει με τη δημοσίευση ενός σχολίου. Για όποιον(-α) δεν γνωρίζει τη διαδικασία, ίσως είναι ευκαιρία να τη μάθει! Καλή αρχή.

Μερκούρης Παναγιωτόπουλος - αρχηγός της εκδρομής